Farklılıklarımızla Var Olalım

Her insan doğduğunda kanatsız bir melekti. Sonra ne oldu o masum bebeklere? Meleklikleri kayboldu birden.

Dünyaya eşit şartlarda gelmiyor insanlar. Herkes farklı bir coğrafyadan, farklı bir aileden ve farklı şartlarla geliyor. Her insan ayrı bir renk katıyor dünyaya o yüzden.

İnsanı insandan ayırmak için değil renkler esasında. Sadece hayata kattığı değerleri simgeliyor.

Biri iyi olurken biri kötü oldu insanın. Biri şanslıyken biri şanssız oldu. Kimi toplumdan yana olurken kimi de topluma ayak uyduramayıp aykırı oldu.

Toplum olarak biz miydik acaba bu hale getiren insanları? İçimizde kimin ne olacağına kim, neye göre karar veriyordu ki?

Bizdik aslında insanı insandan ayıran. Birinin rengini beğenmedik öbürünün huyunu diğerinin mezhebini bir diğerinin tutumunu. Kafa da yormadık; neden beğenmedik, benimseyemedik diye.

Herkes doğarken bir insan evladı olarak doğuyordu.  Biz ise birbirimizi ayrıştırdık, öteledik, ötekileştirdik. Sırf bize benzemiyor diye ayırdık insanları, kim olacağımıza doğarken kendimiz karar vermiş gibi. Sonra da kalktık herkes eşittir diye büyük laflar ettik. Eşittik ama işte her zaman kimileri daha eşit oldu diğerlerinden.

Aslımız farklı mayamız farklı olsa da hepimiz günahsız bebeklerdik. Adımız konuldu adıyla yaşasın denildi; hepsi birbirinden anlamlı adlarla gezdik. Nerde doğduysak bir de toplum adı eklendi adlarımıza. Sonra dinimiz, dilimiz, cinsiyetimiz, benliğimiz derken uzadı gitti liste.

Elbette ki bireysel ve toplumsal farklılıklarımız nedeniyle sınıflandırıldık ama bunun bir diğerini farklı görmeye yetmemesi gerekti anlayamadık.

Hem insan hem toplum olarak farkındalık yaratmamız gerekiyordu. Mesela şansı olmayana şans olmak, eksik olanı tamamlamak gibi. Eli olmayanın eli, kolu olmayanın kolu olacaktık sözde. Sözde birbirimizi tamamlayacaktık. Biz ise eksilttikçe çoğalttık kendimizi.

Biz birbirimiz arasında ayrım yaptık farkındalık yaratmak yerine. Birbirimizi tamamlamayı, farklılıklarımızla beraber var olmayı öğrenemedik. Oysa herkes birbirine benzeseydi, tek tip insanlar olsaydık ne kadar sıkıcı olurdu dünya; düşünmesi bile korkutucu. Herkes ayrı bir desen ve renk önce bunu algılamak gerek. Önce bunu anlamak gerek. Önce buna saygı duymak gerek.

Her insanın yeteneği, yapabileceği, düşüncesi farklı. İnsanlar neler neler üretiliyor bir düşününce. Dünyayı güzelleştirmek, hayatı kolaylaştırmak için ne dehalar çıkıyor her yüzyılda.

İnsanlar hem birbirine hem de dünyaya hizmet ediyor bir yerde. Kötülüklerle donanmışları tabi ki dahil değil bu kısma; onlar var olanı yok etmeye meyilli. Üretmek yerine güzel olan şeyleri tüketmekle meşguller.

Farkındalıklarımız aslında bizim ve herkesin şansı. Her birimiz ayrı bir değer katıyoruz hayata. Kattığımız değerle, ürettiklerimizle güzeliz ve güzelleştiriyoruz.

Farklılıkların karşısında değil farkındalıklarımızla var olalım! 

Mavinin Fecri ve Mihrinin Hicranı Yazarı

Yazar ve Şair Betül FIRAT

@paradoks.okur.yazar